239. TAM GDZIE NIE SIĘGA JUŻ CIEŃ

WYDAWNICTWO: Literackie

DATA WYDANIA: 22 kwietnia 2015

LICZBA STRON: 450

ISBN: 978-83-08-05522-9

 

 

 

Inka wiedzie poukładane życie. Nie myśli o przeszłości. Jednak pewnego dnia ona wraca do niej jak bumerang. Dziewczyna dostaje telegram od dawno niewidzianej a nawet niesłyszane ciotki Berty z jednym słowem Przyjedź. Mimo tego, że nikt prócz ciotki tam na dziewczynę nie czeka Inka rzuca wszystko i jedzie się z nią spotkać. Nie wie, co ma znaczyć ten telegram i co zastanie na miejscu. Okazuje się, że Berta jest umierająca i chce się z dziewczyną pożegnać. To ciotka wychowywała ją od najmłodszych lat aż do czasu, gdy jako nastolatka musiała uciekać z Jantarni. Teraz po wielu latach wraca by zmierzyć się z duchami przeszłości. Nie zdawała sobie sprawy, że będzie to aż tak trudne. W mieszkaniu Berty spotyka ją chłód, wrogość, nienawiść, pogarda. Czy Ince uda się być ponad to? Tylko miłość do umierającej ciotki trzyma ją na miejscu i kluczyk, dzięki któremu będzie mogła odkryć swoją tożsamość.

Z twórczością Hanny Kowalewskiej spotkałam się po raz pierwszy i nie zawiodłam się. Książka jest rewelacyjna. Zwala z nóg, wbija w podłogę, nie pozwala na długo o sobie zapomnieć. Wartka fabuła, barwnie wykreowane postaci (do dziś wspominam prawie stuletnią staruszkę sąsiadkę Berty) to wszystko sprawia, że książkę czyta się jednym tchem. „Tam, gdzie nie sięga już cień” to niezwykle wnikliwe studium ludzkich charakterów, zachowań i ułomności. To bardzo piękna i mocna książka, rzadko kiedy mam przyjemność taką czytać. To książka o samotności, o potrzebie bliskości i czułości. O miłości i przyjaźni, której czasem jest aż w nadmiarze. O zdradzie, kłamstwie, tajemnicach, które najwyższy czas rozwiązać. O odkrywaniu siebie, o wyjaśnieniu niedomówień, o zawiści, nienawiści i okrucieństwie, które wynikają z nieznajomości sytuacji. Dzięki tej książce człowiek może zmierzyć się z tematem śmierci i jej nieuchronnością. Książka ta uczy wybaczania, radzenia sobie nawet w sytuacjach bez wyjścia, pokonywania własnych słabości, mierzenia się samemu ze sobą. Dzięki niej można uwierzyć, że zawsze kiedyś zaświeci nam słońce i że nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej.

„Tam, gdzie nie sięga już cień” to książka, która poruszyła mną to głębi. Dotknęła nawet najgłębiej skrytych strun. Wywołała sporo emocji: złość, płacz, śmiech, niedowierzanie. Tę książkę trzeba przeczytać, nie można przejść obok niej obojętnie. Polecam z całego serca, na pewno zapadnie Wam w pamięci na długo.  

Za możliwość przeczytania książki dziękuję WYDAWNICTWU LITERACKIE